Zonnig, 34C

Vanochtend doen we lekker rustig aan. We kijken de laatste bergrit in de tour en draaien ons dan nog eens om om verder te slapen. Pas laat op de ochtend, bijna middag, vegen we ons zelf bij elkaar en gaan op pad. Eerst maar eens wat eten. We kiezen voor Mimi’s café. Die willen zich blijkbaar Frans voordoen want we worden begroet met een bonjour en ook de inrichting en kaart is frans georiënteerd. Onze serveerster is een beetje apart, ze mompelt vreselijk en heeft er blijkbaar weinig zin in. We zien haar nauwelijks. Normaal geen probleem maar nu wel want het loopt niet soepel. Onze koffie komt maar niet en ook het eten duurt lang. Dan komt ook nog eens alleen mijn deel en blijft dat van Jan zonder uitleg weg. En onze serveerster is nergens te bekennen. Zucht. Uiteindelijk komt Jans prakkie ook gelukkig. Het eten is overigens best lekker maar onze mevrouw vangen voor de rekening blijkt onmogelijk. Dan maar de eerste de beste bedieningspersoon te grazen genomen en dan komt de rekening vlot. We hebben dit keer maar eens niet al te veel fooi gegeven. Tja das hoe het hier werkt. 

Door naar de super Target. Ik zit in mijn energiespaar stand dus pak een scootmobielachtig ding om door de winkel te crossen want het is echt een megagrote kiet, als ik hier ga lopen kun je me straks opvegen. Ergens is het nog wel lachen ook, vooral de piep als ik achteruit rij. We vinden nog wat spulletjes (tshirts voornamelijk :)) en gaan dan verder. 

Eerste doel is het capitool, SLC is de hoofdstad van Utah dus ik kan er niet omheen, dat gebouw moet op de foto. Daarna doen we nog rondje centrum voor ik de auto op een parkeerplaats zet voor het gebouw waar we vanavond moeten zijn. We betalen 4 dollar en dat is zo te zien voor de hele dag, dat valt niet tegen. Hier is ook een mall waar we ons vast wel ff kunnen vermaken. We lopen eerst door de Barnes and Noble boekenwinkel maar eigenlijk zijn we beetje lam van de warmte en waarschijnlijk te weinig drinken. We duiken dan ook een tent in waar we drinken bestellen en nachos en sliders (kleine burgertjes) want het is al 17.00 geweest en om 19.00 begint de rodeo. Rond een uur of zes lopen we op ons gemak via mesallieer plaza (we vermoeden dat hier de medailles bij de spelen werden uitgereikt) naar de arena (hier speelt ook het basketbal en ijshockey team van Utah) waar ik de creditcard geef  waaraan de door ons gekochte kaartjes gekoppeld zijn. De mevrouw haalt hem door een machine en prompt komen onze kaartjes er uit rollen waarmee we verder kunnen. Das handig wah! Eenmaal binnen gaan we maar eens op jacht naar drinken maar pff wat een rij staat er, nou ja dan maar rustig aansluiten want we willen toch echt wat te drinken. Ruim 20 minuten later kunnen we met twee teilen frisdrank naar onze plaatsen. Die blijken op de rij pal naast de ingang naar de zaal te zitten, geen geklauter dus en we hebben de eerste twee stoelen van de rij. Gied gedaan voor last minute kaartjes :). 

Prompt om zeven uur begint het spektakel. Ze gaan gelijk goed van start een mevrouw in Amerikaanse vlag kledij met vlag rijdt op een prachtige schimmel binnen en na een gebed en het volkslied gezongen door een jong meisje draaft ze weer weg. Dan gaat de muziek op hard en barst het vuurwerk los (ik zag hem niet aankomen, we zitten immers binnen!). Zo. Iedereen is wakker 🙂 we kunnen beginnen. Eerste onderdeel is bare back, de cowboys zitten zonder zadel op een bokkende hengst. Ze moeten 8 secondes blijven zitten anders krijg je geen score. Na 8 seconde komt er een andere ruiter naast rijden zodat je veilig van het paard af kan en krijg je een score voor je uitvoering. Ik heb de mevrouw me je verteld dat het onze eerste rodeo is dus krijg regelmatig uitleg wat ze aan het doen zijn. Het blijkt dat ze het paard een riem om de edele delen snoeren waardoorhij dus gaat bokken om dat rotte ding er van af te krijgen. Nogal wiedes. Das ook de reden dat er mensen zijn die de rodeo dierenmishandeling vinden. Tja daar zit wat in. Aan de andere kant worden ze goed verzorgd en wordt de riem er zo snel mogelijk vanaf gehaald waarna je gelijk het paard rustig ziet worden. En ze lopen ook allemaal dan rustig de bak uit (klusje geklaard ik ga weer lekker eten). Jan en ik vinden het in ieder geval machtig interessant om te zien. Het loopt ook vlot door naar de volgende onderdelen: calf wrestling (van een paard springen om een stiertje te vangen en op z’n rug te leggen), team roping (met twee cowboys een lasso om de voorkant en achterpoten van een stiertje krijgen, nog knap lastig), bokkende hengst met zadel, stiertje vangen met een lasso van je paard springen en de achterpoten bij elkaar binden (onderdeel van werk op de ranch om bv de beesten te brandmerken of medicijnen toe te dienen), barrel racing (enige onderdeel met meisjes die op een paard een parcours langs tonnen moeten afleggen) en als grande finale het bull riding. Dat zijn de dappere jongens die op buitengewoon narrige stieren gaan zitten (ook weer riem om de ballen). Er lopen dan ook rodeoclowns in de bak die zodra een cowboy van de stier af is het beest afleiden zodat de cowboy veilig is. Das ook nog een link vak die beesten zijn echt knap pissed. Tussen de onderdelen zit nog wat entertainment. De kissing cam zorgt altijd voor veel pret (zet de camera op twee mensen in het publiek en toon dat op de grote schermen tot ze elkaar een kus geven) en ook de rodeoclowns heeft tussendoor een optreden. Dan is er nog iemand die iets kunstigs doet met paarden en wagen en heel bijzonder twee bizons die binnenakkeren en een paard met een pief paf poef cowboy. Er komt ook een grote pick-up met paardentrailer of zo binnenrijden waar cowboy en bizons op gaan staan. Dus…. Al met al was het echt heel erg gaaf om te zien en mee te maken. Dat gaan we vast ooit nog eens doen. Na het eindvuurwerk verlaten we de zaal en zijn zo terug bij de auto en op weg naar ons hotel. 

Onderweg stoppen we bij de Cheesecake factory om nog wat te eten. Jan heeft een heerlijke meatloaf en ik twee voorgerechtjes, rauwe tonijn met een Aziatische dressing en gefrituurde courgette. Erg lekker. Grappig is ook dat de serveerster bij het brengen van de courgette zegt dat zij en haar manager de courgette veel te klein vinden dus dat ze die niet in rekening brengen. Uh ok, had ik niet geweten en ze zijn erg lekker. Maar das Amerika he, daar pikken klanten dit soort dingen niet. We hebben onze fooi natuurlijk wel wat opgehoogd. Na het eten gaan we snel door naar ons hotel en vlot ons bedje in.