Dag 13

Dag 13

Zonnig, 28-33C

Ontbijt bij Panera. Het meisje zegt verontschuldigend dat ze geen ontbijt meer heeft, althans niets met eieren. Laten we dat nou juist niet willen, we hebben wel ff genoeg ei op. We kiezen dus wat zoete broodjes, sju en een ijskoffie en zoeken een tafeltje op. Tijdens het ontbijt bekijken we wat we willen doen. Wel of niet naar LA. Gerucht gaat dat het er bloedheet zou zijn kunnen we dan niet beter naar de kust rijden? En wat willen we in LA? Jan wil eigenlijk graag naar een Dodgers wedstrijd (das honkbal) en om de een of andere duistere reden is hij nog niet bij de walk of fame geweest (de sterren van sterren). We gaan eens kijken, spelen de Dodgers eigenlijk thuis momenteel? Ja dat blijkt zo te zijn dus kijken we eens naar het weer. Vanavond rond de 26 graden. Joh das helemaal niet zo heet. Dus terwijl Jan kaartjes voor de wedstrijd regelt boek ik een hotel aan die kant van LA (LA is groot dus wel zo handig om een beetje in de buurt te zitten anders ben je zo anderhalf uur aan het rijden van hotel naar stadion). Met kaartjes en hotel fix springen we in de auto die we op de snelweg zetten naar LA, verstand op oneindig en tuffen met die handel. Overigens, al is het snelweg het blijft toch best een mooie route. ‘Net’ voor LA gaan we serieus de bergen in. Machtig gezicht, een berg met daardoorheen 8 banen snelweg (vier banen per richting). Het gaat stevig omhoog en blijkbaar stranden hier nogal eens mensen want er wordt uitdrukkelijk gewaarschuwd de temperatuur van de motor in de gaten te houden en eventueel de airco uit te zetten. Er zijn ook om de zoveel mijl waterpunten om de motor te kunnen koelen. Het is opvallend hoeveel auto’s en vrachtwagens er langs de weg staan met de motorkap omhoog. Onze Hyuandai Sonata akkert moeiteloos omhoog maar das logisch met zo’n nieuwe auto. We kregen haar met iets van 2000 mijl op de teller. Het is een fijne auto. Laag, das wat jammer maar met een enorme kofferbak waar al onze bagage moeiteloos ingaat. En ze rijdt 1 op 16 a 17 wat voor zon formaat auto niet slecht is. Komt ook doordat het een hybride auto is dus we rijden regelmatig electrisch. 

Na de bergen, als we de stad echt naderen, wordt het steeds drukker op de weg. LA staat natuurlijk bekend als een stad met veel fileprolemen en dat zie je ook wel. De andere kant op staat het op 5 banen stil. Wij rijden nog maar wel regelmatig in langzaamrijdend verkeer. Toch staan we nooit echt stil en komen zo redelijk vlot bij ons hotel aan. We krijgen een keurige rustige kamer waar we al onze spullen droppen. Normaal laten we de grote koffers in de auto maar nu trekken we de hele auto leeg. Wel zo veilig. 

We gaan al weer redelijk snel op pad want met de drukte zal het vast wat langer rijden zijn. Het is even zoeken maar gelukkig komen we op een gegeven moment in een stroom auto’s terecht die ook op weg zijn naar de wedstrijd. Dan is het even verderop gokken, de stroom slaat af terwijl ik het gevoel heb rechtdoor te moeten. Dat doe ik toch maar om een stuk verder eigenlijk een soort van vast te lopen want er komen vier banen van rechts naar het stadion toe en ik zit op een weg waarvan we niet de indruk hebben dat het de bedoeling is dat die invoegt in die stroom. Maar d’r staat een verkeersregelaar/politieman dus draai ik m’n raam open en vraag hem hoe ik bij mijn parkeerterrein moet komen (we hebben een parkeerkaart gekocht namelijk). Oh zegt hij, das hier en stopt prompt het verkeer van rechts en wenkt mij er tussen te komen. Ha das relax!  

We rijden verder naar ons parkeerterrein waar we de auto neerzetten. Het stadion blijkt op een heuvel te liggen (of eigenlijk onze ingang, als je beneden bij het veld zit kun je ook beneden naar binnen) en wij staan dus onderaan, oeff das nog een hele klim. Maar geen paniek, ik heb ergens op de site van de Dodgers gelezen dat ze shuttles hebben voor hun disabled guests dus vraag aan een parkeerwacht of hij er iets van weet. Hij geeft me het nummer dat ik moet bellen en vertelt me waar we staan. Dat geef ik door via de telefoon en een paar minuten later komt er een jongen met golfkarretje aangescheurd. Hij vraagt onze naam ter controle (heel slim anders zijn er vast mensen die zon wagentje zien en denken hey das krek hendig en mee willen rijden waardoor ze niet aan de mensen die gebeld hebben toekomen) als ik de goede naam heb doorgegeven mogen we instappen en gaan we op weg. We moeten ons goed vasthouden want hij rijdt stevig door. We lachen ons een kriek. Een paar minuten later worden we keurig bij onze ingang afgeleverd. We hebben mazzel blijkt want vandaag delen ze poppetjes uit van 1 van de spelers, nr 66 Puig,  we krijgen er allebei eentje zelfs. En we  zijn keurig op tijd want ze beginnen net aan het volkslied als we binnen zijn. We kopen een pet voor Jan en gaan dan op zoek naar onze plaatsen. We zitten heel mooi op de hoogte van homeplate, wel redelijk hoog maar dat maakt niet uit. Zo hebben we overzicht 🙂

De wedstrijd is leuk en spannend. De thuisploeg komt voor te staan, ze maken dan wat klunzige fouten en komen achter te staan maar weten het uiteindelijk weer recht te trekken en te winnen. Het is leuk om de sfeer in het publiek mee te zien gaan met de stand. De mijnheer naast mij is een prachtig voorbeeld. Hij wordt zichtbaar met de minuut chaggerijniger als de Dodgers achter komen te staan en hij knapt ook weer op zodra het beter gaat. Er kan zowaar weer een lachje vanaf.  

Halfweg de derde inning gaan we op zoek naar iets te eten en te drinken. Dat valt tegen. Het is druk bij alle standjes dus we staan gewoon een half uur in de rij voor we ons drinken, nachos en hot dog hebben. Zo missen we de homerun van de heer Puig, hmmph. 

Aan het eind van de achtste inning gaan we weg. Ik bel om opgehaald te worden en na een paar minuten komt er weer een karretje aanrijden. Op weg naar de auto. Das nog ff zoeken maar gelukkig weet ik met behulp van de afstandsbediening van de auto de knipperlichten aan te zetten waardoor we de auto kunnen lokaliseren. Verassend snel kunnen we het enorme parkeerterrein afrijden en gaan op weg naar het hotel. We rijden nog ff fout maar komen dan weer op een bekende weg en rijden zo naar onze wijk. Daar halen we bij Wendy’s nog even een hapje eten. Ik wil de baconator fries wel eens proberen. Das echt fouter dan fout. Men neme friet, gooit daar kaassaus overheen en dan nog een lading knapperige spek. Dusssss, je voelt hoe je aderen in blinde paniek raken :). Het is wel aardig, en ik moest het proberen maar ik krijg het bakje echt niet op en sla de volgende keer over :). Voor nu, ff wat tv kijken en dan slapen. Oh ja en bedenken waar we mogen naar toe gaan!

         
 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.