Nog niet eerder vertoond. We vertrekken pas om 16.45 dus geen semi-nachtelijke avonturen en de avond tevoren al naar het vliegveld. Nee we snorren gewoon in ons eigen bedje met een tevreden hondje bovenop ons en staan op een christelijke tijd op. De koffers staan al gepakt en wel klaar. We moeten alleen nog de medicijnen die koel moeten blijven in het koeltasje stoppen en in de rugtas doen en we kunnen.

Huis en hond worden overgedragen en via de brillenwinkel waar ze de glazen van Jan zn zonnenbril maar weer eens vast plamuren (wat doet die jongen er toch mee?) gaan we rond kwart over 11 richting Brussel. Kanonnen wat is het druk. File maar Breda. File voor Antwerpen, file langs Antwerpen en dan hehe we kannen gassen. Rond 13.00 kunnen we eindelijk de parking binnenrijden bij Zaventem. Daar is het even zoeken maar we vinden dan toch een prachtige plek zowat naast de liften. Als we de liften uitkomen staan we gewoon naast de terminal. Nah ja. Perfecter kan toch niet? 131 euro voor vier weken en een dag! Ik zeg niks meer an doen.

Je kan wel merken dat het vakantieseizoen begonnen is want tis druk op de luchthaven hoewel ik het nog altijd minder overweldigend vind dan Schiphol. We staan ook nog eens gelijk bij binnenkomst bij de balie van British Airways. Alleen staat daar een rij van heb ik jou daar. Hmmm. Ik loop hoopvol naar de balie want ik zie een jongen niksdoend achter de balie bagagedrop zitten en we zijn al ingecheckt. Helaas, hij was alleen ff een slokkie water aant drinken voor hij verder ging werken aan de rij die hij samen met een collega aan het wegwerken is. Hmmm uh ik hou mn krukken omhoog, heb je dan een priority lane voor assistance passagiers (hey lief lachen en vriendelijk vragen en ge wit ooit nooit nie). Ah zegt ie ga maar in de rij voor business passagiers staan. Mooi! Daar staat maar 1 iemand! Ik wenk Jan dus die de lange lange rij verlaat en zo staan we vooraan. Sorry alle mensen in de rij!

Na de koffers afgegeven te hebben gaan we richting de rolstoelmensen. Daar informeer ik eerst eens wanneer ze ons denken naar de gate te brengen. Ik heb geleerd van vorig jaar Schiphol. Daar laten ze je leuk ergens in een hoekje wachten om je dan op het allerlaatste moment naar de gate te sjezen. Dus ff een ontbijt scoren of zo schoot er toen bij in, gaat me niet nog een keer gebeuren al gaat het me nu om een lunch. Enfin het antwoord is dat het het wel ff kan duren dus zeggen ze dat ik wel eerst ff een hapje kan gaan eten. Mooi. Doen we dat bij een tentje dat er vlak bij ligt. Aldus gesterkt melden we ons weer en niet lang daarna rukken ze twee rolstoelen tevoorschijn voor ons. Ik heb nog even voor Jan geregeld dat hij ook assistance krijgt want zn jicht speelt op dus hij loopt niet echt al te soepel. Tis een heel handig systeem want de rolstoelen zitten achterelkaar gekoppeld (polonaise rijden!) en daarachter zit een elektrisch dinkie waar de begeleider op staat. Die duwt zich dus geen breuk en al met al is het een niet al te bot ding waarmee ze rondkarren. In een vloek en een zucht heeft ze ons door de security en douane en bij de gate. Eerste horde genomen!

Onze vlucht heeft helaas wat vertraging wat vooral jammer is omdat de overstap in Londen niet super ruim is. Nah ja. We zien wel. Als we gaan boarden worden we uit de wachtruimte geplukt zodat we als eerste richting vliegtuig gaan. Alleen zijn ze daar nog niet klaar dus de deuren naar de slurf zijn nog dicht. Ondertussen trekken ze achter ons wel de wachtruimte leeg zodat als de deur opengaat iedereen in een lekker snel aan boord is. We worden begroet door dehoofdsteward. “Ah jullie zijn rij 7, ze staan in Londen straks klaar hoor. Je kan rustig op ze wachten.”

De vlucht is verder oninteressant, naar boven en naar beneden. In Londen gaan Jan en ik toch maar gelijk op stap, gelukkig staan mijn krukken al klaar. Ik zeg dat we een krappe overstap hebben dus dat we daarom al gelijk lopen wat onze vriend begrijpt. Naast het vliegtuig staat al een rolstoel klaar waar ik kan inspringen en hop daar gaan we. Door de slurf naar het gebouw. Daar kunnen we overstappen in een golfkarretje en gaan we de krochten van Heathrow in. Via de tunnels akkeren we van de A gates naar de C gates van Terminal 5. Das nog best een end. Normaal pak je daar een treintje voor volgens mij. Lopen is zoiezo geen plan want we rijden er toch snel een minuut of 8 op. Bij C komen we aan bij security. Daar moet je hier weer door heen en eerlijk gezegd vreesde ik dat het meest. Onze vorige ervaring in London was dat een ramp. Een enorme hal met duizenden mensen in een enorme wachtrij en gillende medewerkers. Nu moet ik zeggen dat dat pre-rolstoel was en we van een andere terminal kwamen maar wat we hier meemaken slaat alles. Dit is een mini security. Twee bandjes en dr staat niemand. Nou ja aan passagiers. Wel 2 security mensen en een BA mevrouw. Daar moeten we ons eerst melden. Ik geef de boarding passes. Ze tikkert wat weg en zegt dan “oh uw vlucht heeft twee uur vertraging. U moet maar aan de rolstoelmijnheer vragen u even naar de lounge te brengen.” Uh, lounge? Ik ben voetvolk joh. Nee hoor zegt ze. U zit business class. Wacht ik print even nieuwe boarding passes uit. Dussss. Met deze nieuwe bp’s melden we ons bij security waar we op ons gemakkie het ritueel uitvoeren (ik is georganiseerd he, zakje met vloeistoffen uit rits 1, laptop en iPad uit rits 2 en klaarrrr) en door kunnen we. Lift in en terug ons wagentje in die ons naar de lounge brengt. Ik bedank onze lieve mijnheer. Een fooi geven mag officieel niet vertelt hij maar ik mag het wel per ongeluk in zn zak stoppen. Grijns, mooi volk die Britten.

De lounge is een ervaring en sich. Dit is de main lounge dus best groot. Overal lekkere stoelen en banken om te zitten en een buffet om eten en drinken te scoren. Ik schep een bordje op met wat kip en rijst terwijl Jan een bordje met chiliconcarne gehaktballetjes haalt. Daarna halen we nog een bordje met kaas en chutney en crackers. Bakkie koffie en wat cake dr bij en wij zijn goed. Oh ja wat blikjes drinken natuurlijk. Volgens mij kun je ook aan de alcohol maar dat doen we maar niet. Zo komen we de tijd wel door tot we weer opgepikt worden.

Op een gegeven moment staat er een mijnheer voor onze neus met een blaadje waar onze namen op gekrabbeld zijn, zijn we dit? Ja? Mooi dan mogen we mee. Ik word in een rolstoel gezet en de lounge uitgereden naar een golfkarretje waar weer een andere mijnheer bij staat te wachten. De taken zijn verdeeld blijkbaar. Enfin, we crossen weer door de catacomben maar dit keer direct naar onze gate. Daar aangekomen worden we achter de balie in een hoekje neergezet. Daartoe wordt de crew van het vliegtuig weggejaagd. Oops! Sorry jongens! Vanuit daar hebben we goed zicht op de poppenkast. Zo wordt er nog een (oude) mevrouw bij ons gezet die geen woord Engels spreekt en die duidelijk door de kinderen afgegeven is waarbij er in Boston ongetwijfeld ook een kind staat te wachten om ma op te pikken. En ondertussen moet de rolstoelbegeleiding zorgen dat ze komt waar ze moet wezen. Nu zit deze mevrouw bij de goede vlucht maar de mevrouw die met ons golfkarretje was meegekomen moet naar Johannesburg. Komt het balievolk achter als ze onze paspoorten en boardingpassen controleren. Whoops! Maar dat uitleggen is nog ff een ding want mevrouw begrijpt het niet helemaal. Laten we maar hopen dat ze bij haar goede vlucht terecht is gekomen.

Ondertussen begint het echte circus. Vanuit Amerika is voorgeschreven dat er op elke vlucht willekeurig een groep passagiers wordt geselecteerd voor een extra controle. Jan is één van de gelukkigen. Gaat echt super georganiseerd. De geselecteerde mensen worden naar voren geroepen en moeten hun paspoorten inleveren (Jans paspoort hadden ze hem al afgetroggeld, we hebben maar ff niet moeilijk gedaan door ze er op te wijzen dat het officieel niet mag wat ze doen, en dat wij geacht worden onze paspoorten niet uit handen te geven maar we hielden wel scherp in de gaten wat en waar zijn paspoort was). Vervolgens werden er steeds mensen steeds clubjes mensen naar beneden geroepen voor het extra onderzoek. Echt heel rigoureus werd de tas nagekeken Wwhahahaha Jan had de fluttas met nekkussens en een sjaal voor mij voor in het altijd koude vliegtuig en had toevallig zijn telefoon in mijn handtas zitten dus dr viel niks te zien. Hij moest zn schoenen uit doen… dat waren slippers en zn handen werden met zon snuffelapparaat bestreken. Klaarrrrr. Extra vragen? Ben je mal! Dat ging dus nergens over. Ondertussen was hij dus beneden en ik boven. Dat schoot niet op dus zei een BA mevrouw dat ik ook wel vast naar beneden mocht. Klaar om het vliegtuig in te gaan. Onze lieve rolstoelmijnheer was er zelfs al om de oude mevrouw naar binnen te kruien. Iedereen was er klaar voor. Maar het vliegtuig niet :((.

Na een hoop gedoe werd iedereen weer boven bij de gate verzameld waar schijnbaar werd omgeroepen dat de vlucht niet doorging wegens technisch mankementen. Alleen werd dat door een Indiaas-Britse mijnheer gedaan in zon rap tempo dat niemand er een barst van begreep voor zover het al achterin te horen was. Hoop gemopper dus. Mensen die kwamen vragen of hij de mededeling wilde herhalen op een rustiger tempo en wat luider konden een snauw krijgen. Juist… de sfeer ging er echt op vooruit. Ik zat eerste rang want zat inmiddels op een kruk achter de balie het allemaal te bekijken. Pfff je zou toch denken dat ze betere protocollen hebben voor dit soort situaties. Maar dat viel toch tegen. Duurde lang voor ze het geregeld hadden. Ze moeten natuurlijk ff een hele club mensen onderbrengen in hotels maar dan nog. Hadden ze dat fix waren ze de vouchers vergeten die je nodig had om de bus naar het hotel te nemen…. beetje jammer. Ook jammer. Je kreeg bon om wat te eten maar omdat alles inmiddels dicht was op Heathrow was dat een bon voor de supermarkt op het vliegveld geworden. Prima. Maar had iedereen die gelijk gegeven en gezegd meld je daarna daar in de hal voor je hotelvoucher. Was een stuk handiger geweest. Enfin, tegen de tijd dat ze het allemaal bedacht hadden stond wel een golfkarretje voor ons klaar en werden wij voor de meute uit er uit geplukt. Kregen onze vouchers in handen en waren op weg. Op naar de super voor wat eten en drinken en dan naar de bus. De koffers laten we op Heathrow, ik heb vers ondergoed in de handbagage zitten precies voor dit soort gevallen. Wel jammer dat ze ons niet in het Sofitel op de luchthaven hebben gezet. Nu moeten we met een bus naar het Hilton. En die bus blijken we net gemist te hebben als we buiten komen. Bovendien staat het rammetje vol bij de halte. Gelukkig voor allerlei verschillende lijnen maar toch. Na een half uurtje wachten is daar eindelijk onze bus. Ik zie hem al van ver aankomen dus sta snel op en kan een beetje inschatten waar hij gaat stoppen en zorg dat ik als eerste naar binnen hobbel (ja ik geef toe dat ik gebruik maak van mijn krukken, beetje breed lopen en zwaaien met die krengen en opeens krijg je een hoop ruimte om je heen). De bus loopt zoals verwacht helemaal vol dus we zijn blij dat we zitten.

Bij het Hilton aangekomen struikelen we natuurlijk ook met 20 man tegelijkertijd binnen waardoor het wat chaotisch is. Is er 1 rij, zijn er drie rijen? Niemand weet het en iedereen is humeurig. Een gezin met kind dringt in de ogen van iemand anders voor maar verdedigt zich met een hallo ik heb hier een huilend kind (en ja die 2 jarige is inmiddels dik over zn theewater). Daarna stap ik naar voren in wat ik denk dat mijn rij is (al ben ik er niet van overtuigd dat er eigen rijen zijn per incheckpersoon), ik kijk wel of mn nek dr afgebeten wordt. Jan staat ondertussen in de lange ‘algemene’ rij als backup (hebben we zonder overleg gedaan, zo helder zijn we nog :)). Ik word vriendelijk geholpen en niemand steekt een mes in mn rug dus ik kom weg met mijn ‘creëer je eigen rij’ actie. 5 minuten later zijn we dan eindelijk op onze kamer. Hapje eten, drinken, douchen en slapen!!